#D4Change ή #DoIt4aChange

Την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου στου Ψυρρή και στο ImpactHub πραγματοποιήθηκε το πρώτο Salon event του TEDxAcademy. Το Salon event δεν έχει καμία σχέση με το ετήσιο event, το οποίο παρακολουθούν 1500 άτομα, έχει πολλούς διάσημους Έλληνες και ξένους ομιλητές, διαρκεί μια ολόκληρη μέρα, νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος και φεύγεις με όρεξη, αισιοδοξία, ιδέες, αναγεννημένος και… και μετά προσγειώνεσαι στην ελληνική πραγματικότητα.

Στο ImpactHub όμως δεν έγινε αυτό. Τα παρευρισκόμενα άτομα δεν ήταν πάνω από 100 και αυτό γιατί ο χώρος και η λογική του event δεν θα επέτρεπαν παραπάνω. Οι ομιλητές ήταν γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας. Ο Αρίστος Δοξιάδης (οικονομολόγος και εταίρος του OpenFund) και ο Χάρης Καρώνης (CEO της Viva) έμοιαζαν ιδανικά ετερόκλητοι, με ιδέες και προτάσεις που (ω τι θαύμα!) θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στην Ελλάδα! Εξαιρετική και η επιλογή του συντονιστή της συζήτησης δημοσιογράφου Θοδωρή Γεωργακόπουλου.Η διάρκεια της εκδήλωσης ήταν αυστηρά στις 2 ώρες, αφήνοντάς σου την γεύση του “λίγο ακόμη ρε παιδιά”, τόσο όσο χρειάζεται όμως για να μην αρχίσει η ανακύκλωση των ίδιων θεμάτων. Και το καλύτερο; Υπήρχε διάλογος… Οι παρευρισκόμενοι μπορούσαν μέσω twitter στο hashtag #D4Change ή με καρτελάκια που μοίραζαν εθελοντές, να κάνουν ερωτήσεις στους ομιλητές.

Από τον Αρίστο Δοξιάδη θα κρατήσω την αισιοδοξία του. Τουλάχιστον εγώ αυτό ένοιωσα. Είναι πολύ σημαντικό από έναν άνθρωπο που έχει αξιολογήσει εκατοντάδες ιδέες, έχει ζήσει την γέννηση δεκάδων startups και την επιτυχία κάποιων από αυτά, να εξακολουθεί να είναι αισιόδοξος. Επίσης θα σημειώσω το γεγονός ότι θεωρεί πλεονέκτημα της χώρας μας την πληθώρα επιστημόνων που έχουμε. Αυτό μπορεί από μόνο του να προσελκύσει ξένους επενδυτές καθώς στην συγκεκριμένη συγκυρία εκ των πραγμάτων αυτή η πληθώρα είναι πλεονασματική. Μια χώρα δεν γίνεται ελκυστική στον ξένο επενδυτή απο το ύψος του βασικού μισθού αλλά και από την κατάρτιση του εργασιακού δυναμικού και το περιβάλλον του επιχειρείν.

Από τον Χάρη Καρώνη, θα μεταφέρω το “παράπονό” του, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε. Μάλιστα πήγε την ομιλία του ένα βήμα παραπέρα.. Μας εισήγαγε στην έννοια του Coopetition το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει να συνεργαστείς με τον ανταγωνιστή σου. Είπε δηλαδή το προφανές (που δυστυχώς στην χώρα μας δεν το ακούς συχνά) ότι θα μπορούσαν οι εταιρείες τεχνολογίας να συνεργαστούν σε πολλά θέματα προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικές στο εξωτερικό.

Από την όλη συζήτηση αξίζει να επισημάνει κανείς ότι οι περισσότερες ερωτήσεις δεν ήταν τι κάνουμε τώρα αλλά τι μπορεί να γίνει από το σχολείο ακόμη για τις επόμενες γενιές. Αρκετά φιλόδοξο μπορώ να πω από το μέρος του κοινού αλλά δείχνει ότι τουλάχιστον κάποιοι καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν από την μία μέρα στην άλλη... Στην πράξη συζητήθηκε αυτή ακριβώς η επιχειρηματική νοοτροπία που πρέπει να ξεκινήσει να πέρνει σάρκα και οστά από το σχολείο ακόμη, προκειμένου ο νέος να πάρει από νωρίς τα βασικά εφόδια, όχι μόνο για να γίνει επιχειρηματίας, αλλά ακόμη και για να μπορέσει να εργαστεί σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον επιτυχώς και σωστά καταρτισμένος.

Ήταν πράγματι δυο ώρες που σημαντικά θέματα πέρασαν από μπροστά μας, άλλοτε με την ηρεμία και την αισιοδοξία του Δοξιάδη και άλλοτε με τον χιούμορ και τις ιστορίες τρέλας της ελληνικής πραγματικότητας του Καρώνη. Δύο ομιλητές που μετέτρεψαν το #D4Change (Dialogue for Change) σε #Do4Change (Do it for a Change). Δύο ετερόκλητων (αλλά περιέργως αλληλοσυμπληρώμενων) ομιλητών που θα παρακολουθούσα ξανά ευχαρίστως.

αναδημοσίευση από το άρθρο μου στο arriton